Ένας χρόνος μετά τις εκλογές του Καλλικράτη…

Συμπληρώθηκε ένας χρόνος από τις εκλογές που διενεργήθηκαν για την ανάδειξη των νέων δημοτικών Αρχών στους νεοσύστατους Καλλικρατικούς δήμους. Η λέξη που θα μπορούσε να συνοψίσει την περίοδο αυτή είναι «χαμένος χρόνος» αφού παρακολουθούμε όλο αυτό το διάστημα μια προσπάθεια προσαρμογής, σύγκλισης και διατήρησης ισορροπιών σε λειτουργικό αλλά και επιχειρησιακό επίπεδο.
Καμία σκέψη και καμία πρωτοβουλία αναπτυξιακού χαρακτήρα δεν έχει τεθεί σε μια σταθερή βάση εκκίνησης, ενώ οι υποσχέσεις για μεγάλα έργα και για παρεμβάσεις στην τοπική κοινωνία έχουν υποχωρήσει μπροστά στην μεγάλη ανάγκη οργάνωσης των υπηρεσιών......
Βέβαια εύλογα οι πολίτες διερωτώνται αν και πόσος χρόνος απαιτείται για να βρει ένα βηματισμό η νέα διοίκηση του δήμου.
Δικαιολογημένα οι ίδιοι πολίτες απορούν με την απραξία και την αδυναμία των αρμοδίων σε βασικά θέματα – προβλήματα καθημερινότητας.
Και φυσικά μια τέτοια εικόνα, εκτός από την προσωπική ευθύνη του δημάρχου, οδηγεί σε πλήρη απαξίωση του ρόλου των αντιδημάρχων, που ακόμη και στα δημοτικά συμβούλια αποφεύγουν να τοποθετηθούν στα θέματα που τίθενται. Δεν ξέρω αν αυτό οφείλεται σε άγνοια, σε φόβο, σε στρατηγική ή ακόμη και σε κούραση…, αλλά σίγουρα η στάση αυτή υποδηλώνει ρόλο χωρίς αντικείμενο και αποτέλεσμα.

Και τίθεται το ερώτημα αν είναι τόσο απαραίτητη και αναγκαία η παρουσία τόσων αντιδημάρχων. Γιατί οι πολίτες να είναι αναγκασμένοι να πληρώνουν αργομισθίες σε πρόσωπα που απλά βολεύονται σε μια καρέκλα εξαργυρώνοντας τον αριθμό των ψήφων που εισέπραξαν στις εκλογές;
Ποια είναι η δουλειά που μπορεί να κάνει ένας αντιδήμαρχος που επισκέπτεται το γραφείο του στη Δημοτική του Ενότητα για μια ώρα την ημέρα, και δεν μπορεί την ίδια δουλειά να την κάνει ένας υπηρεσιακός παράγοντας;
Και αλήθεια, πόσοι από αυτούς που φόρτωσαν με χρέη τους δήμους η με τις αποφάσεις και ενέργειές τους ζημίωσαν τις τοπικές κοινωνίες στο παρελθόν, σήμερα καμαρώνουν σε μια δερμάτινη καρέκλα για τον τίτλο του «ευγενούς» διαγράφοντας το καταστροφικό παρελθόν τους;
Αν ρίξουμε μια ματιά στο δημοτικό συμβούλιο θα δούμε μερικούς από αυτούς, που συνεχίζουν στη νέα διοίκηση να πορεύονται χωρίς πυξίδα, σε ένα δρόμο χωρίς ορίζοντα και χωρίς τερματισμό.

Ένας χρόνος και ο «Καλλικράτης» αναδεικνύει αργά και σταθερά το πραγματικό πρόσωπο της αυτοδιοίκησης στη χώρα μας, στον τόπο μας. Μια αυτοδιοίκηση τραυματισμένη από το παρελθόν, με πληγές που δεν κλείνουν γιατί κανείς δεν το επιδιώκει πραγματικά.
Το πελατειακό σύστημα, η αποφυγή ρήξεων με κατεστημένα, η χαλαρότητα στους ελέγχους, η υποχωρητικότητα στις πιέσεις και ο συμβιβασμός με τα παράκεντρα εξουσίας είναι ασθένειες που μάλλον κανείς δεν θέλει να θεραπεύσει αφού το σύστημα αυτό δεν απειλεί την καρέκλα κανενός δημάρχου όσο το υπηρετεί. Όταν αποφασίσει να το καταγγείλει (και αυτό συνήθως γίνεται προεκλογικά) τότε αυτό το ίδιο σύστημα αποστασιοποιείται και φλερτάρει με τον επόμενο.
Ένας χρόνος από τις εκλογές για τον «Καλλικράτη» και ήδη οι περισσότεροι άρχισαν να συζητούν την επόμενη ημέρα, για μια νέα διοίκηση, αφού η σημερινή τους έχει ήδη απογοητεύσει.
Μια διοίκηση που δεν θα επιτρέπει, να μετατρέπεται το δημοτικό συμβούλιο σε αρένα όπου επιβιώνουν οι νταήδες και οι ταραχοποιοί.
Μια διοίκηση που θα διασφαλίζει την ισότητα, τη διαφάνεια και τη δικαιοσύνη και θα λειτουργεί υπεύθυνα και αποτελεσματικά
Μια νέα διοίκηση που δεν θα χαϊδεύει αυτιά και θα εμπεδώσει το αίσθημα στους δημότες ότι εκτός από δικαιώματα έχουν και υποχρεώσεις.
Μια ομάδα ανθρώπων που δεν θα κάνουν δημόσιες σχέσεις αλλά θα δουλέψουν σκληρά για τον τόπο τους.
Ένα δημοτικό σχήμα που δεν θα αραδιάσει μια σειρά από ανεκπλήρωτες υποσχέσεις προεκλογικά τυπώνοντας πολυσέλιδα φυλλάδια, αλλά θα πείσει με επιχειρήματα για πέντε απλά πράγματα με μεγάλη όμως ωφέλεια στους πολίτες.

Ένας χρόνος μετά τις εκλογές του «Καλλικράτη» και μας αναγκάζουν να σκεφτόμαστε πάλι τις εκλογές..
Δεν είναι κρίμα για τον τόπο μας; 


Θεόδωρος Μ. Γοτουχίδης