Επέτειος Μνήμης των αγώνων ενός λαού, του ηρωισμού μιας γενιάς, της ανδρείας των νέων. Κι όλα αυτά γιατί; Την απάντηση θα τη βρούμε στις λίγες λέξεις που ήταν γραμμένες στους τοίχους γύρω από το Πολυτεχνείο και στα πανό που είχαν σηκώσει στα κάγκελα του αυλόγυρου στην οδό Πατησίων κάποιοι φοιτητές, που έδωσαν το σύνθημα τη αντίστασης, της ταξικής πάλης και της εδραίωσης της δημοκρατίας. Θυμόμαστε αυτούς που έβαλαν τα στήθη τους μπροστά στις μαυρισμένες από τον καπνό ερπύστριες των τανκς που οι αδίστακτοι δικτάτορες έστειλαν για να καταπνίξου την φοιτητική εξέγερση. Ήταν οι πρακτικές του φασισμού και του σκοταδισμού απέναντι στη δημοκρατία και την ανοιχτή σκέψη. Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία. Ηχούν όμορφα και μα θυμίζουν ακόμα…
Μέχρι πότε όμως αυτό, θα είναι σύνθημα που θα ακούμε κάθε Νοέμβρη;
Μέχρι πότε θα διεκδικούμε σαν λαός τα αυτονόητο;
Την απάντηση θα τη δώσουν οι νέοι που μπροστά τους αντιμετωπίζουν σήμερα τόσο έντονα όσο ποτέ το φάσμα της καθολικής απαξίωσης της ίδια τους της ζωής.
Νέο ξεκίνημα, νέοι αγώνες… όπως λέει και το γνωστό τραγούδι που σιγοτραγουδήσαμε όλοι μας στις Επετείους του Πολυτεχνείου.
Η κόκκινη γραμμή που χάραξαν με το αίμα τους οι φοιτητές δεν είναι μύθος, δεν είναι όνειρο αλλά μια αλήθεια που μας οδηγεί και έχουμε χρέος να την ακολουθήσουμε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου