ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ώρα 0. Πολυτεχνείο η αρχή του τέλους. Πολυτεχνείο ορόσημο και αφετηρία....
Τρεις φράσεις που περικλείουν όλα τα νοήματα. Που δίνουν επιγραμματικά την άνιση μάχη του Δαβίδ με τον Γολιάθ. Μια μάχη, που βγάζει νικητή τον αγώνα. Την ενότητα. Το πάθος και τη λαχτάρα για ειρήνη και εθνική ανεξαρτησία.
Εγώ θέλω να βάλω μερικά ερωτήματα και να πω μερικές φτωχές σκέψεις για την κατανόηση της λαϊκής εξέγερσης του Νοέμβρη.
Φτάσαμε τυχαία στο Πολυτεχνείο; Όχι. Μήτε και οργανωμένα φτάσαμε. Δεν έφερε τους νέους της εποχής-και τώρα ώριμους οικογενειάρχες και επαγγελματίες- εκεί ούτε οι προβοκάτορες της χούντας, μήτε συνομωσίες και σχέδια κομμάτων μυστικά. Η οργή τους έφερε στο Πολυτεχνείο. Η αντίθεση με τη βία, το φασισμό , τη δικτατορία, τη συνθηκολόγηση, την ανοχή, τον εμπαιγμό. Ο έρωτας για μια ζωή, που να τους εκφράζει.
Έτσι το ποτάμι φούσκωνε, ώσπου πλημμύρισε. Οι προβοκάτορες δεν μπορούν να παίξουν με τα ποτάμια. Και οι Δημοκρατίες δεν στήνονται μυστικά. Κερδίζονται σε αναμετρήσεις ανοιχτές.
Το πρόσωπο του Πολυτεχνείου δεν είναι απόμακρο, δεν είναι ηρωικό είναι ανθρώπινο, αντιφατικό και ενιαίο, βασανισμένο και επίμονο, προδομένο και ανυποχώρητο.
Το πρόσωπο του Πολυτεχνείου είναι επώνυμο.
Έχει πολλά ονόματα: Κάτω η Χούντα-Δεν περνά ο φασισμός-Δημοκρατία-Ψωμί Παιδεία-Ελευθερία-Αγρότες εργάτες και φοιτητές-Λαός ενωμένος ποτέ νικημένος.
Το Πολυτεχνείο έχει πολλά ονόματα αλλά μια φυσιογνωμία: «Ψωμί - Παιδεία-Ελευθερία - Εθνική Ανεξαρτησία - Κοινωνική προκοπή».
Το πρόσωπο του Πολυτεχνείου είναι γνήσιο είναι το δικό μας πρόσωπο. Μας πείθει. Γιατί κατοχύρωσε στην πράξη το δικαίωμα να σκεφτόμαστε, να εκφραζόμαστε και να δρούμε ελεύθερα και διαφορετικά.
Το Πολυτεχνείο σπάει την αμηχανία μας. Κάνει την πολιτική φερέγγυα, τη στήνει στο βάθρο της. Στο ύψος του χεριού μας, στο ύψος της καρδιάς μας. Το δικαίωμα στην ευθύνη το έχουμε όλοι. Να συμμετέχουμε. Να εκφραστούμε. Να κρίνουμε. Να ελέγξουμε. Να αποφασίσουμε. Να συνυπάρξουμε. Να αγωνιστούμε.
Το πρόσωπο του Πολυτεχνείου είναι εξεγερμένο, είναι ανθρώπινο.
Όταν την ώρα που πέφτουν οι πρώτοι νεκροί, την ώρα που κατεβαίνουν τα τανκ ο πομπός δεν έχει παρά να πει την αλήθεια «Ελληνικά λαέ μας σκοτώνουν» και δεν έχει να καλέσει παρά «όλο το λαό στους δρόμους» στην εξέγερση, στη ρήξη με το καθεστώς και την υποτέλειας.
Η αποχώρηση θα σήμαινε συμβιβασμό και ήττα.
Και αυτοί έμειναν.
Όχι από ηρωισμό. Ούτε από ανάγκη εξιλέωσης και θυσίας.
Από αγάπη για τη ζωή μείνανε.
Για να την αντικρύσουν και το άλλο πρωί στα μάτια και να της χαμογελάσουν. Για κείνη τη ζωή, όπου αξίζει κανείς να ζει.
Για να μην πεθαίνουν κάθε μέρα.
Και όταν κλείνει ο πομπός, ο εθνικός ύμνος δίνει την υπόσχεση του ανυποχώρητου.
Απ’ το Πολυτεχνείο βγήκαν με τα χέρια σφιγμένα και το κεφάλι ψηλά. Τους έβγαλε ο στρατός . Δεν παραδόθηκαν.
Το πρόσωπο του Πολυτεχνείου είναι ζωντανό.
Το Πολυτεχνείο δεν είναι Μνημείο-Κραυγή-Ιστορική στιγμή.
Είναι η αντίσταση στην αφομοίωση.
Είναι η αμφισβήτηση της ουδέτερης και γκρίζας καθημερινότητας, που κλέβει το χρώμα από τα μάγουλά μας και την λάμψη απ’τα μάτια μας.
Είναι η συμμαχία με το παρόν για την κατάκτηση της ζωής.
Είναι η διεκδίκηση της ομορφιάς, της φιλίας, του έρωτα, της αλήθειας, του χαμόγελου.
Είναι η αλλαγή του κόσμου.
Το Πολυτεχνείο άνοιξε δρόμους. Δύσκολους και αντιφατικούς. Αλλά ανοιχτούς σήμερα. Ας τους πάρουν τουλάχιστον τα παιδιά μας οι νέοι μας.
Οι νεκροί του θέλουν αγώνα και ένα δάκρυ. Αυτό αφήστε το σε μας τους μεγαλύτερους τους ώριμους οικογενειάρχες και επαγγελματίες.
Είναι η πρόκληση του μέλλοντος.
Είναι η νέα πνοή της ζωής, κοινωνικής και πολιτικής απελευθέρωσης, που μας ενώνει.
Έδεσσα 17 Νοεμβρίου 2010
Δημήτρης Καββαδάς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου