Γράφει η Κική Δημητριάδου …Τον δικό μας μύλο, πλάι στο ποτάμι , εκεί στα νερά της Αραβησσού.
Ήτανε λέει ένα μάθημα της Αναστασίας για τη σχολή θεάτρου.
Μία παράσταση που τα είχε όλα. Ένα φονικό κι ένα κορίτσι που χάνεται μέσα στη νύχτα. Έναν χορό κι ένα αγκάλιασμα, γράμματα που διασχίζουν ωκεανούς για να ενώσουν ανθρώπους. Ένα τούρκικο τραγούδι κι ένα παιδί που δεν το περιμένει κανείς στο σταθμό. Ανάμεσα στους στριμωγμένους θεατές μέσα στον μύλο οι αφηγητές, δικοί μας άνθρωποι. Ιστορίες για τα πέτρινα χρόνια, άνθρωποι που γέρασαν, αγαπήθηκαν, πόνεσαν, έζησαν εμφύλιο…
Η τελευταία αφήγηση ήταν αυτή του μυλωνά. Του σημερινού μυλωνά. Μου πέρασε έντονα απ το νου πως η ένταση θα μπορούσε να ανάψει από μόνη της τις μηχανές του μύλου.....
Κι έτσι όντως έκλεισε η παράσταση, μόνο που τα χέρια του μυλωνά έβαλαν μπρος τις μηχανές.
Πες μου πόση τέχνη χωράει ανάμεσα στα τσουβάλια με το σιτάρι που περιμένει ν’ αλεστεί; Πόση τέχνη χωράει στις φωνές των απλών ανθρώπων που ξετύλιξαν μία ακρίτσα απ το κουβάρι της ζωής τους;
Πόση τέχνη χωράει στο τραπέζι που στρώθηκε απ έξω; Με το βραστό, το πλιγούρι, τα σαρμαδάκια και το φρεσκοζυμωμένο ψωμί;
Έφυγα από τον χώρο μ’ ένα αίσθημα πληρότητας.
Κι ούτε που χρειάζομαι φυσικά καμιά απάντηση.
Για ένα πράγμα μόνο λυπάμαι. Για το ξεχασμένο μου αλεύρι, που τόσο ευγενικά προσφέρονταν από τις κόρες του μυλωνά στον κόσμο. Μήπως όμως αυτή είναι η ευκαιρία μου για να πάω και πάλι και να το ζήσω νοερά άλλη μία φορά;
Κική Δημητριάδου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου