Οι υπερασπιστές του Εφραίμ

Του δημοσιογράφου Αντώνη Φουρλή

Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά: είναι πρόκληση και σκάνδαλο μεγαλύτερο κι από το Βατοπαίδι, ο τρόπος με τον οποίο «βγαίνουν λάδι» οι πολιτικοί από την συγκεκριμένη υπόθεση. Όχι μόνο υποτιμούν τη νοημοσύνη μας, αλλά προσβάλουν και τη λογική μας, αφού συμφωνούν ότι το Βατοπαίδι ήταν σκάνδαλο, όμως οι πολιτικοί που πήραν τις αποφάσεις δεν διώκονται – ούτε καν για αμέλεια (λέμε τώρα...)
Ας επαναλάβουμε και το αυτονόητο: ουδείς είναι ένοχος μέχρι αποδείξεως του εναντίου! Αυτό δεν σημαίνει ότι αποκλείεται η προφυλάκιση, εφόσον συντρέχουν οι προϋποθέσεις που ορίζει η σχετική νομοθεσία. Και σε αυτό το σημείο, θα ήθελα να θέσω με καθυστέρηση και με όλο τον σεβασμό, ένα ειλικρινές ερώτημα στον καθηγητή Σταύρο Τσακυράκη που έγραψε ότι ο κ. Εφραίμ.......
 δεν είναι ύποπτος φυγής, από πού προκύπτει αυτό; o Γιοσάκης, ας πούμε, γιατί ήταν; o Xριστοφοράκος; o Kαραβέλας; να μη ρωτήσω καλύτερα για τον Ψωμιάδη...
Και ξαφνικά μας προέκυψαν οι υπερασπιστές του ηγούμενου Εφραίμ από τη Μόσχα. Ο γραμματέας του Συνοδικού Τμήματος εξωτερικών εκκλησιαστικών σχέσεων, αρμόδιος για τις διορθόδοξες σχέσεις πρωθιερέας Ίγκορ Γιακιμτσούκ, που αποφάσισε ότι η σύλληψη είναι κίνηση «αποκλειστικά πολιτικού χαρακτήρα» και το Ίδρυμα του Αποστόλου Ανδρέου του Πρωτοκλήτου, που γνωμοδότησε ότι «η δικαστική διαδικασία είναι αστήρικτη και πολιτικά εξαρτημένη».
Και καλά, οι Ρώσοι έχουν το δικό τους τρόπο να διαβάζουν τα πράγματα και να συσχετίζουν τα γεγονότα με διπλωματικές ισορροπίες, Με την πάγια υποστήριξη της Μόσχας στο Άγιο Όρος, που ενίσχυσε περαιτέρω ο Πούτιν (πρόσφατα, η έκθεση των κειμηλίων του Αγίου Όρους ταξίδεψε στη Μόσχα, με την συμμετοχή και προσωπική παρουσία του Εφραίμ, ενώ δεν επετράπη η μετακίνησή της στη Ρουμανία και απαγορεύθηκε η αντίστοιχη στις ΗΠΑ). Αλλά και με την αποδεδειγμένη τάση των ελληνικών κυβερνήσεων να κάνουν κατά καιρούς περίεργες «παραχωρήσεις» στην Ουάσιγκτον, ή σε Ευρωπαίους φίλους. Η αντίδραση της Μόσχας μπορεί να μας ξενίζει, αλλά έχει ένα συγκεκριμένο υπόβαθρο.
Αντίθετα, οι ευαισθησίες που εξεδήλωσε αιφνιδίως ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος για τον Εφραίμ (από κοντά κι ο Μητροπολίτης Άνθιμος), απλώς καταδεικνύουν την τεράστια απόσταση ανάμεσα στην Εκκλησία και στην κοινωνία. Ο Αρχιεπίσκοπος δήλωσε: «Την ουσία της υπόθεσης δεν την γνωρίζω και σέβομαι την ελληνική δικαιοσύνη. Όμως, είμαι ιδιαίτερα προβληματισμένος όπως άλλωστε και κάθε χριστιανός με την χρονική συγκυρία της έκδοσης του βουλεύματος προφυλάκισης της Ι. Μονής Βατοπαιδίου, Εφραίμ, ανήμερα των Χριστουγέννων. Και ο νοών νοείτο».
Το σκάνδαλο του Βατοπαιδίου συντάραξε επί ενάμισι χρόνο την ελληνική κοινωνία. Ταρακούνησε – αν δεν ήταν ο βασικός λόγος που οδήγησε στην πτώση – την κυβέρνηση Καραμανλή. Εξέθεσε υπουργούς και πολιτικά πρόσωπα, από δύο κόμματα (ας μην ξεχνάμε, ότι πέρα από τη ΝΔ υπήρξαν και υπουργοί του ΠΑΣΟΚ που επέδειξαν ολιγωρία, αν δεν διευκόλυναν τα σχέδια του Εφραίμ...)
Έπειτα από όλα αυτά είναι να αναρωτιέσαι, αν ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος πιστεύει ότι ασκεί με αυτό τον τρόπο τα καθήκοντά του ως πνευματικός ηγέτης και καθοδηγητής του ποίμνιού του. Λες και δεν βρισκόταν στην ίδια χώρα, όταν συνέβαιναν όλα αυτά...
Ο Αρχιεπίσκοπος λέει ότι δεν γνωρίζει την ουσία της υπόθεσης. Τί ακριβώς δεν γνωρίζει; Γιατί, από όσα γνωρίζουμε όλοι εμείς, δεν διατηρούμε την παραμικρή απορία, γιατί συλλαμβάνεται ο Εφραίμ. Στην Εκκλησία λένε ακόμη ότι εστιάζουν καταρχήν στην χρονική στιγμή της σύλληψης – παραμονή Χριστουγέννων. Δεν λένε, όμως, τίποτα για το σκάνδαλο. Δεν το αποκαλούν σκάνδαλο. Και επικροτούν, γενικότερα, την πρόθεση των μοναστηριών να μεγαλώνουν τις περιουσίες τους. Λένε ότι είναι «η περιουσία του Θεού» και διαφωνούν με την αύξηση στη φορολόγησή της, την ώρα που κάθε ελληνική οικογένεια στενάζει από τους φόρους και οι άνεργοι πολλαπλασιάζονται. Ο Αρχιεπίσκοπος διακινδυνεύει, όχι μόνο την σχέση του με την κοινωνία, αλλά και την ιστορία της Εκκλησίας της Ελλάδος. Η παρέμβασή του στην υπόθεση της σύλληψης του Εφραίμ είναι η πιο ηχηρή πολιτική παρέμβασή του, από την ημέρα που ανέλαβε τα καθήκοντα του Προκαθημένου της Εκκλησίας της Ελλάδος (πιο ηχηρή από τις αντίστοιχες για τα θέματα της φορολογίας). Είναι σίγουρα μία κίνηση που σφραγίζει την θητεία του. Μία θητεία που συνέπεσε με την βαθύτερη οικονομική, ηθική, πνευματική και πολιτιστική κρίση, εδώ και πολλές δεκαετίες. Θα ήταν λυπηρό, η ιστορία να γράψει ότι τα χρόνια αυτής της κρίσης, η Εκκλησία αναλωνόταν στην διασφάλιση των δημοσιοϋπαλληλικών «κεκτημένων» των ιερωμένων, στην αποτροπή της φορολόγησης της περιουσίας της και στην υπεράσπιση ενός ηγουμένου – κτηματομεσίτη, που πρωταγωνίστησε στο σκάνδαλο του Βατοπαιδίου.
www.protagon.gr