Στους κινέζους τα λιμάνια και τα αεροδρόμια, στους ρώσους το φυσικό αέριο, στους καναδούς ο χρυσός, στους εβραίους το πετρέλαιο, στους γάλους ο σιδηρόδρομος… στους έλληνες θα μείνει κάτι;

Αυτή τη μανία των ιδιωτικοποιήσεων δεν μπόρεσα ποτέ να την καταλάβω. Εντάξει να αποδεχτούμε ότι το κράτος δεν μπορεί να είναι επιχειρηματίας (όχι ότι είναι κακό) αλλά νομίζω ότι μπορεί και μάλιστα με πολύ ορθολογικό και επικερδή τρόπο να διαχειριστεί την υπεραξία από τα λεγόμενα κοινωνικά αγαθά όπως το νερό, το ρεύμα τα δίκτυα μεταφοράς κ.λπ. Και επιμένω σε αυτά γιατί υπάρχει μια απόλυτη εξάρτηση των πολιτών στη χρήση τους σε αντίθεση με τα τυχερά παιχνίδια και άλλες επιχειρήσεις στις οποίες είναι μέτοχος το κράτος. Πέρα από το τίμημα που θα καταβάλουν οι «επενδυτές» και από το οποίο ούτε σεντς δεν θα δει ο ελληνικός λαός, αυτό που με φοβίζει είναι τι θα ακολουθήσει με τα τεχνικά μονοπώλια.... που θα δημιουργήσουν. Ακόμη ψάχνω μια δήλωση κυβερνητικού αξιωματούχου που να απαντά πειστικά στο ερώτημα πώς θα ωφεληθεί ο έλληνας πολίτης με την πώληση των κερδοφόρων κρατικών εταιριών σε ξένους ιδιώτες και στους εγχώριους συνεργάτες τους. Άγνωστο αν αυξηθούν οι θέσεις εργασίας και το ημερομίσθιο, γρίφος αν μειωθούν οι τιμές των τιμολογίων και των υπηρεσιών, αβέβαιο αν θα αποτελέσουν βάση ανάπτυξης της οικονομίας μας. Συνεπώς το ξεπούλημα που επιχειρείται δεν μπορεί παρά να χαρακτηριστεί ως μια παράδοση άνευ όρων της κυβέρνησης στις προθέσεις και τις εντολές των δανειστών μας, που ευθύνονται και αυτοί σε μεγάλο βαθμό για την εικόνα της ελληνικής κοινωνίας, όχι αυτής της εικονικής που φαίνεται το βράδυ στα καφέ αλλά αυτής που προσπαθεί να κρύψει με αξιοπρεπή τρόπο το δράμα, στο οποίο την έχουν οδηγήσει…