Του Γιώργου Παναγιωτακόπουλου Παρακολούθησα, προσεκτικά, όλο αυτό το διάστημα, τις δηλώσεις αλλά και τις πρακτικές της νέας Κυβέρνησης. Ήθελα, όπως και όλοι, να υπάρξουν θετικές εξελίξεις για το λαό και τη χώρα. Δυστυχώς επαναλαμβάνεται η αποτυχημένη πρακτική του «άλλα λέω, άλλα κάνω, άλλα υπογράφω και άλλα υλοποιώ». Η υπαναχώρηση της Κυβέρνησης είναι περισσότερο από καθαρή και δεν μπορεί να κρυφτεί, ούτε με λεκτικές ακροβασίες, ούτε με επικοινωνιακές μεθοδεύσεις, ούτε με μασκαρέματα, ούτε με αλλαγές λέξεων και χαρακτηρισμών. Η απόσταση των προεκλογικών δεσμεύσεων με τις μετεκλογικές συμφωνίες με τους δανειστές είναι χαοτική και δυστυχώς, η άτακτη υποχώρηση της Κυβέρνησης αφήνει ακάλυπτους και απροστάτευτους τους πολίτες της χώρας. Η λίστα του κ. Βαρουφάκη που προσδιορίζει .... το μέλλον μιας πιθανής συμφωνίας δεν διαφέρει σε τίποτα από τις προηγούμενες μνημονιακές δεσμεύσεις. Το μνημόνιο είναι ΕΔΩ, η τρόικα είναι ΕΔΩ και μετονομάζεται σε θεσμούς, το ΔΝΤ είναι ΕΔΩ και βασιλεύει, η λιτότητα είναι ΕΔΩ και στιγματίζει μια Κυβέρνηση που στο όνομα της Αριστεράς, ετοιμάζεται να κάνει την «ελπίδα», εφιάλτη. Από την «σταδιακή νέα προσέγγιση στις συλλογικές συμβάσεις εργασίας» και τον σεβασμό «σε ιδιωτικοποιήσεις που έχουν ολοκληρωθεί» ως τις «τράπεζες που θα λειτουργούν με υγιείς εμπορικές / τραπεζικές αρχές» και την δέσμευση της Ελλάδας «να αφαιρέσει φραγμούς στον ανταγωνισμό βασισμένη σε στοιχεία από τον ΟΟΣΑ» το πλαίσιο είναι απολύτως σαφές. Την ίδια στιγμή ένας λανθάνων εθνικισμός, στα όρια της αφέλειας, αναπαράγεται από τον συγκυβερνήτη Καμμένο ως τους χειροκροτητές της στάσης της Κυβέρνησης τύπου Άνθιμου ή Μπαλτάκου! Καλές οι προσεγγίσεις life style της πολιτικής, οι συζητήσεις για γραβάτες, κασκόλ και πουκάμισα, καλές και οι προσωπικές πολιτικές μετοχές για αυριανές διαλέξεις του κ. Βαρουφάκη σε Πανεπιστήμια και forum, αλλά η πραγματικότητα δείχνει αδυναμία, ενδοτικότητα και απουσία οποιουδήποτε σοβαρού σχεδίου για τη χώρα. Φαίνεται ότι η μοναδική «μεγάλη» στιγμή της Κυβέρνησης, μέχρι στιγμής, είναι η επιβράβευση του κ. Παυλόπουλου, με την εκλογή του στην Προεδρία της Δημοκρατίας, το ξέπλυμα των κυβερνήσεων του κ. Καραμανλή, για την φαυλότητα στην διαχείριση των πραγμάτων την εποχή που μεσουρανούσαν στα πολιτικά πράγματα της χώρας. Είναι αλήθεια πολύ περίεργη η αίσθηση μιας υποτιθέμενης Κυβέρνησης της Αριστεράς, με συγκυβερνήτη τον κ. Καμμένο, Πρόεδρο της Δημοκρατίας τον κ. Παυλόπουλο και ένα νέο μνημόνιο στα χέρια της. Τόσο περίεργη που θυμίζει την «ελπίδα που έρχεται» αλλά δεν έφτασε ποτέ! Κρίμα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου