Ένας χρόνος μετά

Γράφει ο Γιάννης Σταυρίδης
Μες στο δυσοίωνο οικονομικό και κοινωνικό πλαίσιο που περιβάλλει, σχεδόν απειλητικά, όλους τους τομείς της καθημερινής μας ζωής, ευτυχώς που υπήρξε και μια ημέρα ξεχωριστή. Για όσους, τυχόν, το είχαν ξεχάσει, η συγκυβέρνηση Σύριζα – Ανέλ φρόντισε να το υπενθυμίσει, με φιέστα που, φυσικά, προωθήθηκε από τα καθεστωτικά Μέσα Μαζικής ε(ξ)ημέρωσης. Έτσι λοιπόν, έκλεισε ένα χρόνος με κυβερνητικό εταίρο ή πιο σωστά εταίρο εξουσίας, τον Σύριζα (για όσους δεν το κατάλαβαν, εδώ είναι το σημείο που πανηγυρίζουμε). Ωστόσο το ερώτημα που ανακύπτει είναι: «Ποιος είναι ο Σύριζα που γιορτάζει και ποιον Σύριζα γιορτάζει;» Ο Σύριζα που γιορτάζει, αποτελείται αποκλειστικά από το περιβάλλον του Αλέξη Τσίπρα, όπως αυτό σχηματίστηκε μετά την προδοτική στάση της συγκυβέρνησης στο ζήτημα του δημοψηφίσματος. Η μετάλλαξη του κόμματος ..... σε μη αριστερό και προεδρικό πραγματοποιήθηκε σταδιακά και μεθοδευμένα, εκμεταλλευόμενο, εκτός άλλων, και την αδράνεια των μελών του σε κρίσιμες στιγμές. Σταδιακά γίνεται αντιληπτό, πως αυτή ήταν μια πορεία δρομολογημένη προ πολλού. Το αποτέλεσμα αυτής της μετάλλαξης το βλέπουμε και είναι τόσο ακραίο που καταντάει γελοίο. Το κόμμα που ψηφίστηκε από την ελληνική κοινωνία για να βάλει ένα φρένο στη διάλυση και τον εξευτελισμό, πάτησε γκάζι κι είναι έτοιμο να ισοπεδώσει τα πάντα στο διάβα του. Αυτοί που ψηφίστηκαν για να διαλύσουν τα καρτέλ, τη μιντιακή εξουσία και τη διαπλοκή, γενικότερα, έχουν γίνει προστατευόμενοί τους. Αυτοί που ευαγγελίζονταν αξιοκρατική λειτουργία της δημόσιας διοίκησης, έχουν δημιουργήσει επετηρίδα διορισμών. Θα μπορούσε ο οποιοσδήποτε, να γράψει πολλές σελίδες αναφορικά με το τι έλεγε ο Σύριζα και τι έκανε τελικά. Το γεγονός είναι, ότι σήμερα έχουμε μια κυβέρνηση, που συνεχίζει απρόσκοπτα την εφαρμογή της νεοφιλελεύθερης απάνθρωπης πολιτικής, ξεπουλώντας τη χώρα, διαλύοντας εργασία, ασφάλιση, υγεία, παιδεία κι αφήνοντας πίσω της μόνο αποκαΐδια. Όσο ωραία λόγια και να χρησιμοποιήσει ο πρωθυπουργός ή οι αντ’ αυτού, για να ντύσουν τα αίσχη που εφαρμόζουν σαν κυβέρνηση, ξεχνάει πως ντύνει μόνο τα λόγια. Δεν επηρεάζεται ούτε η όραση ούτε η ακοή μας. Αυτά που βλέπουμε και ακούμε καθημερινά, μας οδηγούν, σχεδόν με βεβαιότητα, στο συμπέρασμα πως οι άνθρωποι βρίσκονται σε άλλο πλανήτη. Άλλωστε ποιος ο λόγος να γιορτάσεις μια τέτοια μέρα, αν βρίσκεσαι εδώ; Επιπλέον, ενδιαφέρον παρουσιάζει κι η απάντηση στο ερώτημα «ποιόν Σύριζα γιορτάζει ο κυβερνητικός εταίρος;». Αναμφίβολα γιορτάζει έναν Σύριζα αγκαλιασμένο από μεγάλα και ανομοιογενή τμήματα της ελληνικής κοινωνίας (το οποίο δεν ισχύει εδώ και μήνες). Ο Σύριζα, ένα χρόνο πριν, εξέφραζε την ελπίδα ενός ολόκληρου λαού. Την ελπίδα πως βρέθηκε το όχημα αφενός και οι άνθρωποι αφετέρου, ώστε σε πολιτικό επίπεδο να αλλάξει η πορεία προς το απόλυτο μηδέν. Η «πώληση» της ελπίδας αυτής, πήγε καλά και η ελληνική κοινωνία τοποθέτησε τον Σύριζα εκεί που είναι τώρα, όπως είναι τώρα. Φυσικά εγείρεται και θέμα ευθύνης επιλογών των πολιτών. Τις πιο πολλές φορές δικαιολογημένα. Αναντίρρητα το επίπεδο πολιτικής ωριμότητας του έλληνα είναι αμφιλεγόμενο, ωστόσο βασανίζεται και δοκιμάζεται καθημερινά αποκτώντας σταδιακά το επίπεδο ευθυκρισίας που απαιτείται. Τον Ιούλιο, όμως, προδόθηκε και τώρα υφίσταται τις συνέπειες από την πολιτική που με σθεναρότητα κι επισημότητα απέρριψε στο δημοψήφισμα. Και την απέρριψε πανηγυρικά γιατί ξέρει ότι η ανθρώπινη ζωή είναι πιο σημαντική από την οποιαδήποτε θυσία για το οτιδήποτε. Δε μπορώ να απαντήσω με σιγουριά στο ερώτημα, αν η Αριστερά δέχθηκε πλήγμα λόγω Σύριζα. Πώς να πληγώσεις, όμως, κάτι που δεν μπορείς ν’ αγγίξεις; Πώς ν’ αμαυρώσεις κάτι που μες στο αίμα εκατομμυρίων, ανά την υφήλιο, εδραιώθηκε; Το μόνο που μπορείς να κάνεις, είναι να εκμεταλλευτείς την αίγλη της, για λίγο. Με λίγα λουλούδια σ’ ένα κοιμητήριο, για να φανείς τιμητής ενός ένδοξου και ειλικρινούς παρελθόντος. Μα η αίγλη του παρελθόντος δεν καπηλεύεται. Περιμένει την κατάλληλη στιγμή για να πάρει την εκδίκησή του. Σήμερα: • έχοντας μαζέψει όλη την παλιά κεντρώα σχολή που μαζί με τη δεξιά, έστησαν το θεάρεστο μεταπολιτευτικό ελληνικό κράτος, • έχοντας προδώσει με αισχρό τρόπο μια κοινωνία που ήταν ξεκάθαρα πιο αποφασισμένη από ποτέ να προχωρήσει ένα βήμα μπροστά και • έχοντας διαλύσει την ψυχολογία της, ο Τσίπρας κατάφερε να περάσει το μνημόνιο που κανένας Σαμαράς και κανένας Βενιζέλος δε θα μπορούσαν ποτέ να περάσουν και να διαδεχθεί το ΠαΣοΚ στο τερατώδες κύκλωμα διαπλοκής που λυμαίνεται τη χώρα και τους κατοίκους της. Συμπερασματικά, ο κυβερνητικός εταίρος γιορτάζει για κάτι που ήταν αλλά δεν είναι και δεν είναι γιατί αν συνέχιζε να είναι, αυτός δε θα ήταν. Ευτυχισμένο το 2016. Γιάννης Σταυρίδης Γεωπόνος